 |
| Ang cute ko pala noon haha.... |
Ako po si Steven Jasper M. Dizon, for short, “Teban”, at “Steve”. Ipinanganak ako noong ika-15 ng Agosto taong 1994. Ang aking mga magulang ay nagngangalang Valerie at Silvestre Dizon. Sa unang tingin niyo sa akin ay marahil na maisip niyo na suplado ako pero sa totoo ay pala kaibigan ako. Ako ang panganay sa tatlong magkakapatid. Ang pumapangalawa sa akin ay nagngangalang Patricia Anne M. Dizon at ang bunso kong kapatid ay si Isabella Anne M. Dizon. Nakatira kami sa isang munting tahanan sa Medex Subd. Brgy. San Francisco, Calihan, San Pablo City.Tanda ko pa nung ako ay bata pa at hindi pa pumapasok sa paaralan, malimit kong pinababasa sa aking ina ang libro tungkol sa mga unang hayop na naglalakad sa ating mundo nung ang mga tao ay wala pa. Paulit-ulit kong pinababasa ito hangga’t hindi pa ako nag sasawa.
 |
| Ako sa isang park sa Manila. |
Naalala ko ang mga panahon noong ako ay bata pa. Tanda ko pa na ako ay tinuruan gumamit ng biskileta. Ibang klaseng pagtuturo ang ipinakita sa akin ako ay tinutulak nang walang training wheels. Kaya naman lagi akong may sugat sa tuhod, pero pursigido akong matuto. Tanda ko rin na hindi ako pinapayagan manuod ng mga pelikulang Tagalog ng aking lola at lolo. Hindi ko mawari ang dahilan kung bakit ginagawa nila ang ganoong bagay sa akin. Tinanong ko sila kung bakit? At ang tugon nila ay “tutoy, nais ko lamang na ikaw ay lumaking matalino at mahusay sa pagsasalita ng ingles”. Mas gusto pa nilang makita ako na nanunuod ng “power ranger” kaysa sa mga Tagalog na palabas. Naaalala ko pa ang mga araw noong buhay pa ang aking lolo. Nang ako’y naisilang sa mundong ito laking tuwa ng mga magulang ko lalo na ang aking lolo na talagang tuwang-tuwa sa akin dahil isa ako sa mag dadala ng apilyido. Tanda ko pa noon na lagi akong hinihiram ng aking lolo upang ako ay turuan ng mga bagay-bagay na maaaring maging malaking tulong sa aking pag-aaral at paglaki. Isa na rito ay ang mga tula na pinasasaulo sa akin nang paulit-ulit, pero limot ko na dahil matagal-tagal na ring hindi ko ito binibigkas. Tanda ko rin ang mga pagkakataong ako ay pinababasa ng mga “BroadSheets”. Ito ay mga dyaryong ubod ng laki. Malimit ingles ang mga nakapaloob dito. Kaya naman na sanay na rin ako sa wikang ingles. Hindi nag tagal lumisan na aking pinakamamahal na lolo, pilit kong pinigilan ang aking mga luhang umaawas sa aking mga mata. Ninais ko ngang tumalon sa hukay dahil sa mahal na mahal ko ang lolo ko. Pero sabi nga nila, “Life must Go on” na akin namang sinunod.
Pumasok ako sa Canossa bilang isang kinder at prep. Tanda ko sumasali ako sa mga iba’t-ibang aktibidades kagaya ng mga labanan sa tula at pag kanta. Sa awa ng Diyos nagwagi ako sa labanan ng mga tula, ang aking tinula ay “Bell Rings” di ko inakalang mananalo ako dahil sa alam kong mahina ang loob ko. At alam ko na ang pinakatatakutan ng tao ay ang magsalita sa harapan ng maraming tao lalo na’t kung mahalaga ang iyong sasabihin.
 |
| Kinuhanan ko ito para malaman kung pumapayat na ako. |
Tumuntong ako ng elementarya sa San Pablo Central School. Tanda ko rin noong ako ay nasa ika-1 baitang, ako’y napalo ng aking maestra sa kamay dahil napagkamalan akong nag hagis ng hotdog. Nung ako ay nasa ika-4 na baitang nakilala ako dahil sa galing ko sa science. Doon din ko nakilala ang isa sa mga pinakamalapit kong kaibigan si Bravo at si Reymart. At nung ako’y nasa ika-5 baitang naging kaklase ko si VJ isang talentadong estudyante. At nung nasa ika-6 na baitang dun ko lang nalaman na lilisanin ko na ang elementarya at magsisimulang maglakbay patungong sekondarya.
 |
| Ako, si Joden at si Darryl mga kaibigan ko. |
Nag sekondarya ako sa Academia de San Ignacio de Loyola isang private school, hindi rin naman ako nag tagal sa paaralang iyon dahil sa sobrang taas ng tuition. Mahirap pati pakisamahan ang mga estudyante na nag-aaral doon dahil halos lahat sila ay mayayaman o kaya’y may kaya sa buhay. Lumipat ako sa LC doon ako nag 2nd yr ngunit hindi rin ako nagtagal dahil din sa mataas ang tuition at hindi kaya tugunan ng aking mga magulang ang pag-papaaral sa akin. Lumipat ako sa Col. Lauro D. Dizon Memorial National High School. Dito ko naranasan kung anu ang ibig sabihin “High School Life”. Dapat pala dito nalang ako pumasok para naranasan ko ito nang mas maaga. Dito ko rin nakilala ang babaeng mag papatibok sa aking puso na minsan na rin nabato, siya rin ang nagbabalik ng aking sigla sa tuwing ako’y na lulumbay, isang tingin palang sa mukha niyang nakangiti “okay na ako”. Di ko inakalang iibig ako. Sa kanya ko lamang nalaman na bawat tao ay may puwang sa mundo. At dahil sa kanya pilit kong binabago ang aking sarili, ako’y nag papapayat para ako’y kanyang tanggapin.. Ang nais ko lamang ay ang kanyang kaligayahan. Mabuti ang aking hangarin para sa kanya. Siya din ang nagbigay sa akin ng inspirasyon. Ang dalagang aking binabanggit ay si Junnielyod Agozar. Dito ko rin nakilala ang mga bago kong mga kaibigan sina, Joden, Darryl, Cierte at Banayo, may tawag kami sa aming grupo “Group 2 BoyZ” haha… sila rin ang mga nakasama ko sa mga kalokohan, katangahan, katatawanan at kung ano-anu pa. Tanda ko rin yung video na aming ginawa ang “oloy boys” na purong kalokohan ang laman, ilan lamang ito sa mga patunay na matibay ang aming pagsasamahan at dito rin masusukat ang aming pagkakaibigan. Talaga namang naging masaya ako nang ako ay lumipat sa Col. Lauro D. Dizon Memorial National High School. Tanda ko rin na ako ay minsan na rin naging tulay upang ang dalawang tao ay magkita sa dulo ng tulay. Pero hindi maiiwasan na ikaw ay makakaharap ng mga pagsubok.
 |
| Ang gwapo ko. |
Ngayong 4th yr na ako. Ako ay nalulungkot dahil tila matatapos na ang aking paglalakbay sa buhay sekondarya at aking nakikita na dumadaloy sa aking harapan ang mga alaala, masaya man o malungkot, ang lahat ng ito ay aking babaunin sa pag tungtong ko sa bagong yugto ng aking buhay. Kung maaari lamang patigilin ang oras ay nais kong lasapin pang muli ang mga pangyayari na naging dahilan upang ako ay mahubog bilang isang mabuting tao.
No comments:
Post a Comment