Ang kwento ni Eleng-eleng... (Ang talambuhay ni Elaine Recto Malaluan)

  Nagkatagpo ang landas nina Vivencio Alcantara Malaluan at ni Emiliana Rivera Recto sa isang karinderya kung saan isang serbrdora si Emily, tawag kanyang kaibigan kay Emiliana at isa namang kostomer doon si Ben. Doon na nagsimulang magkaibigan ang dalawa na nauwi sa panliligaw ni Ben, hanggang sa maging magkasintahan sila at magpasyang magpakasal. Naikasal ang dalawa noong ika-11 ng Setyembre taong 1994. Bilang regalo sa kanilang kasal,binigyan sila ng bahay ng tiyahin ni tatay, si lola Nati. Ito ay malapit sa lawa na Sampalok(Dagatan BLVD Brgy 4-C, San Pablo City). Doon na nila napagpasyahang manirahan.  
  Ako ay isa lamang sa mga bunga ng kanilang pagmamahalan bilang sina Mister at Misis Malaluan. Apat na kaming magkakapatid ngayon, ako ang panganay, 15 taong gulang. Si Vincel ang sumunod, 13 taong gulang na kasalukuyang nasa ika-unang taon sa hayskul, si Glaiza na 11 taong gulang, nasa ika-limang baitang sa elementarya ata ang bunsong si Brylle, 5 taong gulang.

5months ako dito

  Kadiliman na noon ng ika-15 ng Hulyo taong 1995 ng ako ay nailuwal ng aking ina. Iyon ay naganap sa ospital ng lungsod ng San Pablo.  Noong ako ay bata pa lamang ay mas maginhawa pa ang aming pamumuhay dail noon ay may regular pang trabaho si tatay. Siya ay tumutulong sa paggagawa ng isang gusali, bahay at kung ano pa man. Kada uuwi iyon ay mayroon iyong pasalubong sa aming kendi at tsokolate na mina-madyik pa niya. Kung saan-saan ito lumalabas, minsan ay mawawala at lalabas na lamang sa kanyang kili-kili at pandikain naman kami. Noon din ay malimit na nasa ospital sina inay dahil malimit na sumpungin si Vincel ng hika. Isang beses ay nakisabay pa ako ng mapaospital din dahil muntikan na akong magkaroon ng sakit sa dugo. Mabuti na lamang at maaga itong naagapan. Ang sinasabi ko lang daw noon habang ako'y kinukuhanan ng dugo ay, "tatay uwi na tayo, kawawa naman si nene." Ito ay kinuwento lamang sa akin ni tatay. Ng ako ay magaling na, madalas na ako'y nasa aking mga kamag-anakan. Madalas din na ako'y laruin ng aming mga kapit-bahay, Eleng-eleng pa noon ang tawag nila sa akin dahil sa hilig ko sa pag-iling-iling noon at malapit na katunog na rin ng aking pangalan.

Isang taong gulang taon ako dito

Mag-aapat na taong gulang ako na ako ay magsimulang mag-aral at matutong magsulat.Hindi ko tinapos ang pasukang iyon ngunit nagpatuloy pa rin ako sa unang taon sa elementarya ngunit bilang saling kitkit o biru-biruan lamang. Noon ay napakamaldita ko pa, tinatasan ko ng palda ang mga kaklase ko, kinukurot, sinisigawan kahit walang dahilan. Kaya naman ako ay isinumbong ng aking kaklase sa kanyang ina, takot na takot ako noon at umiiyak ng makita ako ng aking ina. sinabi ko sa kanya ang mga nangyari, ang sabi lamang niya ay, "wag ka ng umiyak nadito naman ako ah, may nanay ka din" doon ramdam na ramdam ko ang pagmamahal niya sa akin.

Si nanay,Vincel,tatay at Ako

Ako at si Vincel

  Nakapasa ako noon kaya ako'y nagpatuloy sa ikalawang baitang. Doon ko nakilala si Paul Kerby, ang kasabwat ko sa pangungulit at panloloko sa ilan naming kaklase. Nagpanggap kaming magpinsan, pati nanay niya ay kinasabwat namin. May napasali pa sa aming grupo noon, si Gian,wala talaga kaming ginawa kundi mang-away. Ng lumipas ang isa pang taon, nabuwag na ang aming grupo pero hindi pa rin ako nakaiwas sa gulo ng minsang habulin ko ang kaklase kong si Rico.Nadapa siya at natusok ng istik, medyo malala kasi kailangan pa itong tahiin. Ng ako ay nasa ika-apat na baitang na, doon ko nakilala si Elah Joy Medalla na naging matalik kong kaibigan. May pagkakataon pa nga na isinama ko siya sa aming bahay upang mag-aral o kaya'y maglaro. Tuwing walang pasok  dahil nga walang masyadong mapaglilibangan noon, ang hilig ko at ng aking mga kaibigang sina Mikee, Mariel, Erick at Arnold ay manguha ng alatiris. Kaya naman ng minsan ako ay umakyat sa puno nito, ayun nalaglag ako, swak sa kawayan, ang sakit! Kung hindi nangunguha ng alatiris, beng-sak, habulan, patintero at kung anu-ano pang larong lansangan ang sinasalihan ko. Kaya naman sermon ang abot ko sa aking ama kapag ako'y gabing-gabi na kung umuwi. Eh kasi naman ang sayang maglaro, yan na lang ang naisasagot ko, palo tuloy ang abot.

picture ko nung Grade 4

  Ng ako ay nasa ika-anim na baitang na, pinagbutihan ko na ang aking pag-aaral. Sa katunayan nga ay ako ay napasali sa may pinakamatataas na marka sa aming klase. Si Japeth  ang pinakamahigpit kong katunggali noon sa may pinakamataas na marka. Dahil nga sa kaming dalawa ang palaging ipinatatawag ng aming guro sa Matematika hindi ko naiwasang mapalapit ang loob ko sa kanya, na ikinatampo naman sa akin ni Elah dahil may paghanga rin siya dito. noon ay mas mataas ang marka ko kaysa kay Japeth, at ng huling pagsusulit na namin ay may sinabi siya sa akin na parang nagpapahiwatig na matatalo o matataasan niya ako. Nagbago ang pagtingin ko sa kanya noon. At ang kaibigan ko pa rin ang aking naging sandalan.
  Taong 2007 ng kami ay napilitang makitira sa aming mga lola dahil ang lupang pinagtitirikan ng aming bahay ayibinenta na. Ng taong ding ito ng ako ay makatapos sa elementarya. Nagtapos ako sa paaralang Sentral ng Lungsod ng San Pablo. Sabi nga nila ang magtatapos ay malapit sa disgrasya, kaya naman ng minsang hindi ako kumain dahil sa ako'y nagtitipid, gutom na gutom akong umuwi at agad-agad akong uminom ng malamig na tubig,ngayon ko lang nalaman na masama pala iyon kaya naman ako'y nahimatay,nahulog sa hagdan at naumpog sa semento. Hayun! tatlong tahi sa ulo ang inabot ko. Imbes na nakatipid, napagastos pa.
  May kaba sa aking dibdib ng pasukin ko ang paaralan ng CLLDDMNHS o kilala bilang Dizon. Si Jerlyn Fernandez ang una kong nakapalagayang loob doon. Hanggang sa mapasali ako sa KIKAYS, pero parang hindi bagay sa akin ang pangalan ng grupong ito dahil aminado ako na medyo magaspang pa rin akong magkikilos ng mga panahong iyon. Napasali ako sa JERSAJ, kasama sina J-elyn, ako E-laine, R-eychelle, S-harmaine, A-njanette at J-azzy. Dito na nagsimulang gumulo at sumaya ang buhay hayskul ko. Nagkakasundo-sundo kami dahil mayroon kaming pare-parehas na ugali tulad ng pagiging kalog, luka at makulit. May oras para sa taasan ng palda, pagtalon sa grandstand, pag-ikot sa lawa nang paulit-ulit, paglalaro ng sipa at kung anu-ano pang kabaliwan. Siyempre may mga tampuhan pero nauuwi pa rin sa kulitan. Kahit parang walang kwenta ang mga ito, ito pa rin ang hindi ko makakalimutan sa pagiging hayskul.
  Syempre may mga hinangaan din akong ng mga panahong iyon tulad nina ano, sina ano at kung sinu-sino pa. Kaya naman ng merong mga aktibidades tulad ng Science Camp lalung-lalo na ang JS ay hindi ko pinapalampas kasi baka yun na yung oras na mas makilala ko pa ang aking hinahangaan. At yun nga ang nangyari, walang nangyari.
  Ngayon nga ay malapit na kaming magtapos ng hayskul, sana'y simula iyon ng mas maganda pang pangyayari sa buhay ko.

Ako