Ang Talambuhay ni Jansen Ian C. Sanchez: Batang Takot sa Buhok

Grade Six

Ako ay si Jansen Ian Carreon Sanchez. Pinanganak ako noong ika-16 ng Oktubre, taong 1994. Bininyagan naman ako nang pasko noong taon ding iyon. Ako ay bunso sa tatlong magkakapatid at nag-iisang lalaki. Parehong babae ang mga nakatatanda kong kapatid. Ang pangalan ng aking ama ay Alfredo Saturno Sanchez at ang aking ina namn ay si Maria Josefina Carreon Sanchez.

Ako ay pinanganak sa bahay naming sa bayan ng Calauan at hindi sa ospital. Ang kwento sa akin ng aking mga ate ko ay pinanganak ako na kulay ube. Hindi ako naniniwala sa kanila nung una dahil sinabi ko sa srili ko na parang malabong mangyari iyon. Naniwala lang ako nang maayos na sinabi ng aking ina na totoo iyon. Ngayon ay ginagawan ko na lang ng biro ito at sinasabing “ siguro ay hindi ako nakahinga ng ayos sa loob ng sinapupunan ng aking ina kaya ako ay nag kulay ube”.

Ang pangalan nang panganay kong kapatid ay Michelle C. Sanchez. Hindi na sya nag tapos ng kolehiyo dahil siya ay nagkasakit. Nang siya naman ay gumaling ay nagtrabaho na lamang siya at di nagtagal ay nag kaasawa na sya at nagkaroon g dalawang anak.

Ang pangalawa ko naming kapatid ay si Laramie C. Sanchez. Siya ay nagtapos ng kursong Physical Therapy sa University of Perpetual Help. Ngayon, siya ay sa Makati nag tatrabaho at nakatutulong sa aming pamilya.

Malalayo ang agwat ng edad naming magkakapatid. Ito ay sa kadahilanang ang aking ina ay namamayat nang husto kapag siya ay nagbubuntis. Ang agwat ng panganay sa pangalawa kong kapatid ay siyam na taon. Ang agwat naman ng pangalawa kong kapatid sa akin ay labing-isang taon.

3 months ako

Noong bata pa ako ay madalas na nahihirapan ang aking magulang sa pagpapaligo sa aki dahil sa natatakot ako sa buhok na naiiwan sa daanan ng tubig sa banyo. Umiiyak ako at hindi pumapasok sa banyo hanggang may buhok na nakabara sa daanan ng tubig nito. Tapos ay madalas pa akong takutin ng ate Lara ko na kakainin daw ako ng mga buhok at syempre natakot naman ako dahil ako ay bata.

Maraming beses ko ng naranasan ang lumipat ng bahay. Siguro ay apat n beses ko nang naranasan  ang lumipat ng bahay simula ng ako ay ipinanganak. Hindi pa kasama rito ang paglipat-lipat  nila noong ang mga ate ko pa lamang  ang kanilang anak.

Ang unang paglipat naming ay noong apat na taong gulang ako. Lumipat kami sa isang simpleng paupahan sa Cabuyao dahil sa di pagkakasundo ng aking ina at tita. Doon kami nanirahan hanggang sa ako ay makatapos ng elemetarya.

Me and my Ate Michelle

Lumipat naman kami ulit dahil sa naramdaman ng aking ama a hindi na maganda ang tumira doon dahil sa kapi bahay namin na Dean ng Nursing sa Pamantasan ng Cabuyao. Di naglaon ay tama nga ang aking ama at na  Imbestigador ang nasabing dean na iyon. Buti na lamang ay ay wala na kami roon at hindi na nagambala. Ngayo ay sa isang paupahan sa Lamot II na kami nakatira.

Marami rin ang masasayang bagay na nangyari sa aking buhay. Kasama na rito ag mga panahong nakikipag laro pa ako sa kalsada kasama ang mga kalaro ko noog bata pa ako. Hinding-hindi ko malilimutan ang panahon na pinag-aaralan ko ag trumpo. Ako ay masyadong abnong-abno nang una ko itog mapaikot nang tama. Hanggang sa nauso  na ang Bey Blade at wala ng bata ang naglalaro ng trumpo. Marahil ay ayaw nila sa lumang laruan.

Para sa akin, Grade 6 ang pinaka masayang taon ko sa elementarya. Lagi kaming naglalaro ng sipa tuwing recess, lunch, at maging pati sa uwian. Naaalala ko pa na “Popeye” ang tawag naming doon sa nangungumpiska lagi ng sipa naming. Ito ang tawag naming sa kanya dahil sa kanyang baba na nahahati sa dalawa. Naaalala ko pa noon na lagi kaming “mentioned” sa microphone dahil sa pagsisipa. Madalas kasi ay nagkakatuwaan at ang isa kong kaklase ay laging pinatatalsik sa ere ang kanyang sapatos sa pagsipa.

Ang isa pang hindi ko malilimutan noong ako ay Grade 6 ay nung kami ay nagpunta sa SM pagkatapos ng aming Christmas Party. Nung nasa SM na kami ay lagging nauupo kami sa escalator tuwing gagamit kami noon. Nang kami ay magsi-upo na, tuwang-tuwa lang kami pero dahil malapit na ang babaan, syempre kami ay nagsi-tayo na. Sa kinasamaang palad, ang kaklase kong si Neil ay hindi agad nakatayo dahil naipit ang shorts niya sa escalator. Tawang-tawa kami dahil para siyang dumulas na hindi maintindihan ang pwesto.

Haay!! Ang saya talaga ng Grade six. Ang bagay na medyo nalungkot lamang ako ay wala  kaming class picture ng Grade 6 dahil saw ala kaming adviser noong panahon na kukuan kami ng litrato. Naghahanap pa kasi ng pamalit dun sa dati naming adviser.

Video-Oke moves

High School na ang sunod. Naaalala ko pa nung una na medyo malungkot dahil magkakahiwalay na ang dating magkakatropa. Lumipat na kasi yung iba ng paaralan. Ang masayang naaalala ko nung unang taon ko sa high school ay nung Acquaintance Party namin. Isa iyong selebrasyon na nag wewelcome sa mga “freshmen” sa school. Mayroon doong dance contest at singing contest. Natural ay hindi ako sumali sa dance contest dahil alam ko sa sarisli ko na wala akong talento sa bagay na iyon. Pinilit lang ako ng aking mga kaklase na sumali sa singing contest dahil sabi nila ay  maganda daw, “DAW” ang boses ko. At dahil doon ay napilit din nila ako. Balak ko na sanang hindi lumahok dahil hindi man lamang ako naghanda ng kakantahin. Wala akong dalang CDna pwede kong kantahin kaya kinabahan ako doon. Ang sabi sakin ng admin doo ay mag-acapela na lang daw ako. Dahil doon napilita pa rin  akong sumali.

Ako ay pangatlo sa kakanta(buti na lang). Hindi ko maisip kung anu ang aking kakantahin hanggang sa tinanung ko kung pwede kong kantahin ang DJ Bumbay. Pwede naman daw sabi ni ma’am JLa. Kaya ayun, kiananta koang kantang nagpatawa, sigaw, at palakpak sa mga manonood. At sa hindi inaasahang pangyayari ay nanalo pa ako. Talagang hindi ko inaasahan iyon dahil alam kong hindi naman talaga panglaban ang kinanta ko kung ikukumpara sa mga kinanta ng nga kalaban ko. Apat nga pla kaming naglaban-laban at mula sa 2^nd, 3^rd , at 4^th ang iba kong kalaban.

grade 5- Class Picture

Ang iba pang mga bagay ay mangyayari pa lamang. Sana ay maging masaya ang mga susunod na kabanata ng aking buhay.